Ik hoef het stuk niet zo nodig actueler te maken dan het toch al is. Maar het gaat wel om een zekere bewustwording. Je moet als samenleving wel durven enge, onbekende, levensbedreigende dingen recht in de ogen te kijken. In de jaren veertig schreven de joodse hoofdredacteuren van Amerikaanse kranten heel lang niet over de concentratiekampen, hoewel de feiten op tafel lagen.
Hoe kan dat? Ziekenhuizen weigerden doodzieke mensen te behandelen uit angst dat de artsen besmet zouden raken. Begraafplaatsen weigerden aidsdoden ter aarde te bestellen. Ik ben de voorzitter van het bestuur van zijn organisatie, en bovendien zijn ex.
Encontrar masajistas gay por ubicación
Maar mijn personage wil er niet voor uitkomen dat hij homo is. Hij is bang voor zijn imago, en bang voor de gevolgen die het heeft als hij uit de kast zou komen. Ik krijg een enorme tik als aids die vreugde opeens doet omslaan in angst en verdriet. Ik raak daar flink door in de war. Je hoeft ook niet van Hazes te houden om de Hazes-musical prachtig te vinden. Maar ik hoop ook dat mensen die het stuk zien het net zo mooi vinden als wij en dus vrienden en kennissen erop wijzen.
En dat is ook goed. Het stuk vertelt over het begin van de aidsepidemie begin jaren tachtig. Dat is een periode die zeker de twintigers van mijn generatie niet bewust hebben meegemaakt. Het is heel belangrijk dat we onthouden wat er toen gebeurd is, hoe er toen werd gereageerd. En dat dat nooit meer zo moet gebeuren. Over mensen die van elkaar houden en voor elkaar door het vuur gaan.
Dat lijkt me toch een heel universeel, voor iedereen toegankelijk onderwerp. Die hoef ik ook niet in de zaal te hebben als ik Shakespeare speel. Dat lijken mij ook sowieso geen mensen die openstaan voor de nieuwe gedachten en andere perspectieven die het theater je kan meegeven. Ik ken zelfs niemand die het heeft, of in elk geval niemand die ervoor uitkomt. Ik denk dat het een groot verschil maakt als dat wel het geval is. Dat is natuurlijk eigenlijk een rare, simplistische denkfout, zelfs al heeft de medische wetenschap de dodelijke gevolgen grotendeels een halt weten toe te roepen.
Oren Schrijver, die ook in het stuk speelt, is acht jaar ouder dan ik. Hij speelde eind jaren tachtig. Gavroche in de eerste Nederlandse versie van Les Miserables. Een aantal dansers uit het ensemble stierf toen aan aids. Ik ken nu wel iemand die hiv heeft, maar die kan er dankzij de juiste cocktail prima mee leven. Die echte angst voor de ziekte is mij vreemd. En wat Kevin al zei: de strijd is nog steeds niet gestreden. Kijk maar naar al die demonstratie in Parijs de laatste maanden. Waar maken die mensen zich druk over?
Ubicaciones de escorts y masajistas gay | RentMen México
Ik was laatst wat grieperig, ik had een blaasontsteking. Mijn huisarts stelde voor om voor de zekerheid toch maar even een soa- en hiv-test te doen. Ik zag daar niet echt een reden toe: ik sta al lange tijd volstrekt monogaam in mijn relatie. En natuurlijk zijn er in het verleden wel dingen gebeurd waar het fout had kunnen gaan. Daar hoef je echt geen homo voor te zijn.
Ik denk dat deze stukken echt iets te vertellen hebben, en echt iets kunnen betekenen voor de mensen die ze zien. Dat is toch een van de redenen waarom ik acteur ben geworden. Dat was een.
Ik ben zeker geen acteur die zijn neus ophaalt voor soaps. Ik denk juist dat het belangrijk is dat je je zo breed mogelijk ontwikkelt. Maar het theater is wel meer mijn basis. Ik doe wel audities voor tv- en filmrollen. Maar of je ze krijgt, is ook een kwestie van geluk. Mijn moment komt wel weer. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die in hun positie ook even zouden twijfelen over het spelen van een homorol.
videos-maleescortvideos
Maar ik geloof niet dat dat in Nederland ook geldt. In de cast. Het zijn gewoon prachtige rollen, ongeacht de seksuele voorkeur van de personages. Het is een prachtig verhaal dat verteld moet worden. Alleen knap is niets.
Maar als je de keuze hebt tussen een appetijtelijke acteur met talent of een minder appetijtelijke acteur, dan weet ik het wel. Cast ik ze omdat ze knap zijn? Helpt het dat ze knap zijn? Het is nou eenmaal zo dat publiek sneller bereid is naar een onbekende voorstelling te gaan als er bekende hoofden in zitten. Dan zorgen wij er op onze beurt voor dat deze avond ze nog lang bijblijft. One would assume this could lead to a kind of disconnect from the audience, yet visiting an iamamiwhoami concert proved quite the opposite.
Your audience seems to have a very strong connection to you. How does that work? I feel that connection to them as well. The channel where we have released all our work is a place where people come voluntarily. The type of communication we have with the audience through the music and the videos is very much based in the now. What happens with the project and its development hopefully makes people want to take care of it and protect it, in a way.
What was it like for you to do two projects at the same time? I had recorded the final album of the work I did before iamamiwhoami a year before it was released. The first songs that were written for iamamiwhoami were already in the making. I discovered something totally different and I felt like I wanted to explore that. I made a clean cut with everything, in order to be able to pursue it.
- Property talk:P214/Duplicates.
- what happened to david young gay escort Sint Martens Latem Belgium il.
- .
- ?
- Nivelles Belgium area gay dating.
- free gay dating sites for serious relationships in Bastogne Belgium.
So it was a very schizophrenic period, which also meant there were a lot of sacrifices in terms of collaborations, people I worked with at the time and everything. I had to really, strongly believe that I could do something totally different. The beginning of the iamamiwhoami project was also a huge relief, because it evolved and grew so quickly.
The financial side was definitely one. There was no budget at all, we had to create with what we had. I had a strong collaboration with a director, we both wanted to do something that came from the heart. Something that was creatively free without having to adapt certain rules of the music industry. I was a big part of that before, but I just hit a wall with it.
We put all of our time into it and all of my finances. Everything I had, I put into the project, to make it work. But there were also a lot of people that I used to work with, or even fans of the music I used to do, and people in general — they disappeared when I chose to pursue something else. There were people at the time who thought it was incomprehensible, because what we were doing was so vague.
In the beginning there was inspiration from Swedish folklore. The director I work with and I have the same kind of inspiration from really old storytelling books with these wonderful sketches of trolls in the forest. When we started this project and began to work on it, pretty quickly it came to life by itself. Now we feed off of that. I can get inspired by that. Your lyrics talk about going through some kind of metamorphosis, coming out of your shell and discovering and accepting a new side of yourself, feeling liberated.
I never really thought about it, but it feels natural. Aside from the songs and videos, communication is very sparse. There is no Twitter account, there are no TV appearances.
How do you decide what the line is between letting the work represent itself, and explaining some of it through interviews?